Θυµάστε τι είχε γίνει παραµονές των προεδρικών εκλογών; Ο Σταύρος Μαλάς είχε δηλώσει ότι δεν θα ρωτούσε τον αρχιεπίσκοπο για το ποιον θα επέλεγε στο Υπουργείο Παιδείας, ο αρχιεπίσκοπος απάντησε πως «αφού δεν πρόκειται να εκλεγεί, γιατί να µε απασχολήσει η θέση του;», µετά ανηφόρισε προς το Προεδρικό Μέγαρο ανακοινώνοντας τη στήριξή του στο πρόσωπο του Αναστασιάδη και στο µήνα απάνω εγένετο ο γεννηµένος στην Έµπα της Πάφου, 55χρονος Κώστας Χαµπιαούρης, νέος υπουργός Παιδείας.
Πρώτη ενέργεια του οποίου ήταν, αµέσως µετά τη συνάντησή του µε τον Αβέρωφ Νεοφύτου και τον ΔΗΣΥ, να σπεύσει να επιδώσει τα διαπιστευτήριά του στο ΕΛΑΜ. Στο πλαίσιο, δήθεν, ενός εθιµοτυπικού διαλόγου µε όλα τα κοινοβουλευτικά κόµµατα. Και ξεκίνησε από τα «καλά παιδιά» µε τις «κρυστάλλινες απόψεις» µε τις οποίες συµφωνεί και ο σκιώδης εργοδότης του, ο αρχιεπίσκοπος. Γι’ αυτό και όταν αρχές του καλοκαιριού οι εκπαιδευτικοί τα έβαλαν µε τον πολιτικό προϊστάµενό τους, ο αρχιεπίσκοπος έσπευσε, όχι µία, αλλά δύο φορές να υπερασπιστεί τον υπουργό του κατσαδιάζοντας αλλά και προσβάλλοντάς τους –τους χαρακτήρισε «φυγόπονους»- καλώντας τους να αφήσουν «τους εγωισµούς και τους ετσιθελισµούς για το καλό των παιδιών µας». Ασχέτως εάν στη συγκεκριµένη περίπτωση ήταν ο υπουργός του που συµπεριφερόταν ετσιθελικά, που αποφάσιζε και διέτασσε. «…Το κακό έχει παραγίνει», είπε. «Και έβλεπα τον παλληκαρισµό µερικών που απειλούσαν “γην και ουρανόν” και µάλιστα µερικοί αξίωναν την παραίτηση του υπουργού…».
Την αρχική εκτίµησή µας, λοιπόν, µετά τα διαπιστευτήρια στο ΕΛΑΜ, ότι µε τον Κώστα Χαµπιαούρη στο πηδάλιο του Υπουργείου Παιδείας θα ζούσαµε ένδοξες στιγµές, ήρθε να µας την επιβεβαιώσει το τραγικό περιστατικό σε σχολείο στο Αλεθρικό. Όπου κατάφερε µε τις άτσαλες και άγαρµπες δηλώσεις του, όχι µόνο να ενοχοποιήσει τον δάσκαλο που ήταν υπεύθυνος του µαθήµατος την ώρα που τραυµατίστηκε ο µικρός Σταύρος Γιωργαλλής, αλλά και να προκαλέσει επιπλέον αναστάτωση ανοίγοντας µια συζήτηση περί «προβληµατικών εκπαιδευτικών», που δεν ήταν σε θέση ούτε να τεκµηριώσει, αλλά ούτε να ολοκληρώσει.
«Υπάρχουν προβληµατικοί εκπαιδευτικοί, ξέρουµε όλοι ποιοι είναι, γι’ αυτό οι γονείς επιµένουν να µπούµε σε σχέδιο αξιολόγησης. Έχουµε εκπαιδευτικούς που έχουν ψυχολογικά προβλήµατα. Θέλετε να σας το πω έτσι; Ναι υπάρχουν. Έχουµε εκπαιδευτικούς που είναι ανεπαρκείς και δεν µπορούν να σταθούν µέσα στις τάξεις». Λίγες µέρες αργότερα, βέβαια, προφανώς µε κάποιον µαγικό τρόπο που µόνο ο υπουργός γνωρίζει, οι «προβληµατικοί», οι «ανεπαρκείς» και οι «µε ψυχολογικά προβλήµατα» εκπαιδευτικοί εξαφανίστηκαν! «Τα σχολεία µας», είπε, «είναι ασφαλή και µπορούν να συνεχίσουν να λειτουργούν όπως ακριβώς λειτουργούσαν».
Και µετά –αφού µεσολάβησαν µερικά τραγελαφικά περιστατικά, µ’ ένα γραπτό της Φυσικής και µια εκδήλωση «εκπαιδευτικής µεταρρύθµισης» µε την τοποθέτηση… ψυκτών νερού στα σχολεία- µας προέκυψε ο µπακαλίσιµος εξορθολογισµός της Παιδείας. Που γίνεται µόνο και µόνο για να γλιτώσει το κράτος µερικά εκατοµµύρια. Χωρίς καµιά ουσιαστική έγνοια για την Παιδεία η οποία νοσεί, η οποία βγάζει παιδιά αναλφάβητα. Και γι’ αυτό, την πρώτη ευθύνη φέρουν οι κατά καιρούς αρµόδιοι του Υπουργείου Παιδείας και οι πειραµατισµοί τους και κατά δεύτερον οι εκπαιδευτικοί που λούφαξαν χρόνια τώρα χωρίς ούτε αυτοί να γνοιαστούν, να αντιδράσουν και να απαιτήσουν αλλαγές που να έχουν να κάνουν µε την ύλη, τις δοµές, την εκµάθηση, τις συνθήκες.
Ο υπουργός, λοιπόν, µ’ ένα λαϊκίστικο αλλά και µπαµπέσικο τρόπο που διοχέτευε fake news στην κοινή γνώµη ή µετέφερε µισές αλήθειες στους δηµοσιογράφους µόνο και µόνο για να κερδίσει την εύνοια του κόσµου σ’ αυτή τη µάχη που αποφάσισε να δώσει, παρέκαµψε τον θεσµοθετηµένο διάλογο, αποφάσισε τα µέτρα, τα πέρασε από το Υπουργικό Συµβούλιο, κι αφού τα πέρασε, τους κάλεσε να συζητήσουν. Και όχι µόνο τους αγνόησε, αλλά στην πορεία προσπάθησε µε έντεχνο τρόπο να εξευτελίσει σύσσωµο τον εκπαιδευτικό κόσµο, όλους τους δασκάλους, που υποτίθεται ότι τα παιδιά θα πρέπει να σέβονται και να εκτιµούν.
Και δεν έφτανε ο ετσιθελισµός της κυβέρνησης -γιατί περί πολιτικής της κυβέρνησης πρόκειται- καθηµερινά πυροδοτούσε το κλίµα µε εµπρηστικές και άγαρµπες δηλώσεις, προκαλώντας µια άνευ προηγουµένου κρίση η οποία θα µπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν και εφόσον δεν ήταν πρώτον, συγκρουσιακός, δεύτερον, µονοκόµµατος και τρίτον, ανίκανος να διαχειριστεί το πρόβληµα, µε αποτέλεσµα να χρειάζεται η (αναποτελεσµατική όπως αποδείχτηκε) διαµεσολάβηση του ίδιου του Προέδρου της Δηµοκρατίας.
Εν ολίγοις και για να µην το κουράζουµε, δεν έχει καµία σηµασία εάν σ’ αυτή την αντιδικία έχουν δίκιο ή άδικο οι εκπαιδευτικοί. Αν κάτσουµε να το αναλύσουµε, θα συµφωνήσουµε σε λίγα και θα διαφωνήσουµε σε πολλά. Όποιος ρίξει µια µατιά στη στήλη µου, στην προηγούµενη σελίδα, θα καταλάβει. Σηµασία έχει ότι ο υπουργός χειρίστηκε το θέµα λανθασµένα και παντελώς άγαρµπα, µε τρόπο ετσιθελικό και προσβλητικό, επενδύοντας προφανώς στην «πάγια αντιπάθεια» που µεγάλη µερίδα του κόσµου τρέφει προς τους «καλοζωισµένους» εκπαιδευτικούς, λειτουργώντας µε τρόπο που θαρρείς ότι κουβαλά κάποια απωθηµένα ή έχει προηγούµενα από τα χρόνια που ήταν ένας από αυτούς.
Πετυχαίνοντας να συσπειρώσει για πρώτη φορά στα χρονικά, όλες τις Κινήσεις και όλες τις Εκπαιδευτικές Οργανώσεις (παρόλο που οι διαφορές των δασκάλων Δηµοτικής Εκπαίδευσης και καθηγητών Μέσης, είναι πολλές) και καταφέρνοντας να κατεβάσει 10.000 κόσµου στον δρόµο. Τη στιγµή που αυτή η διακυβέρνηση πέρασε από χειρότερες συµπληγάδες και επέβαλε σοβαρότερα µέτρα στον κόσµο, χωρίς να σπάσει ρουθούνι.
Πηγή: Φιλελεύθερος
